A mirada de meu pai visualizaba confianza. Desas olladas que transmiten ao mesmo tempo que sorpresa tamén unha certa satisfacción, xa vai para uns meses do que conto, pero a chamada que recibira o xefe fora gratamente recibida.
A conectividade co cliente. Cliente, entorno, ambiente.
Sempre o digo e penso que non me equivoco demasiado, a clave está en seducir.
Si, esas que se fan case tódolos domingos do ano. Si, as que se fan en reis decoradas con froita confeitada e con sorpresas no interior.
O tema cánsame. Fatígame profundamente.
Pero hoxe, vou a ser conciso. Hoxe non quero escribir reflexión, só quero intentar que se reflexione.
Despertamos ou seguimos durmindo? Seguimos a durmir como esas masas que quedan fermentando toda unha noite.
Xa facía algún tempo que non me sentaba a escribir. Entre o Nadal e todo o traballo destas datas apenas tiven tempo para contar e seguir a disfrutar do blog.
Sinceramente, non me gustaría perder a perspectiva correcta. Posiblemente non a teña. Pero antes de escribir o seguinte, xa levo pensado moito neste tema dende fai uns días...
O tempo pasa rápido. Moitas veces como se non te deras conta. Pero pasa. E paga a pena pensar no camiño que toman as cousas, no momento actual e no período percorrido ata hoxe.
A semana pasada vin o programa na televisión de Pesadilla en la cocina. Ben, a verdade é que apenas vexo a tele, pero coincidiu que este programa tamén tiña ganas de velo.
Aquí cada un podería falar de mil historias ou anécdotas diferentes. Aquí todos nos poderiamos poñer uns en contra dos outros, iso agora está moi de moda, e simplemente criticar con ganas de mancar. Pero non me da a gana...